In een hoek van de voorkamer, weggekropen onder de antieke schrijftafel van haar oma, zit Lotte. Het is muisstil. De lichten zijn gedoofd en de gordijnen gesloten. Haar nog net geen drie jaar oude hondje Bas drukt ze dicht tegen zich aan. Gespannen tuurt ze in de duisternis. Als plots te deurbel gaat schrikt ze op.
‘Wie is daar?’, vraagt ze behoedzaam.
‘Ik ben het, Marieke.’
Voorzichtig kruipt Lotte naar voren, schuift de stoel opzij en stapt onder het bureau vandaan. Bas volgt trouw. Met behulp van de zwakke lichtbundel van haar telefoon vindt ze de weg naar de voordeur.
‘Wat zei je?’, herhaalt ze.
‘Ik ben het, Marieke. Doe nou open!’
Met trillende handen haalt Lotte het deurkettinkje los, draait de sleutel om en opent de deur om vervolgens direct haar vriendin naar binnen te trekken en alles weer hermetisch af te sluiten.
Een diepe zucht volgt. ‘Oh, wat ben ik blij dat je er bent! Ik sta helemaal te shaken.’
‘Wat is er aan de hand meid?’ vraagt Marieke terwijl ze een arm om haar heen slaat.
Lotte gebaart haar mee te lopen naar de keuken. Midden op het aanrecht ligt een knalrode enveloppe. Ze pakt hem, haalt er een brief uit en geeft deze aan Marieke.
‘Lees maar.’
Aandachtig leest Marieke de sierlijke, met zwarte inkt op het vel papier geschreven, letters. Ongeveer halverwege, als de romantiek langzaam verdwijnt, kijkt ze verschrikt op.
‘Wow, dit is creepy zeg! Hoe kom je hieraan?’
Lotte zwijgt.
‘Heb je enig idee wie dit heeft geschreven?’ doet ze een nieuwe poging.
‘Nee, hij zat vanavond in de bus.’
‘Dat meen je niet! Nou, jij blijft hier vannacht niet hoor! Pak snel wat spullen, dan gaan we naar mij.’
Nog voordat Marieke is uitgesproken graait Lotte een oude sporttas van de vloer en gooit er een stapel kleren en een tandenborstel in.
‘Kom Bas, we gaan!’
Lees hier de brief
Lieve jonge blonde dame van nummer 28,
drie weken geleden ben je bij ons in de straat komen wonen en sindsdien herken ik mezelf niet meer terug. Je stralende ogen en spetterende glimlach hebben het licht in mijn hart weer doen ontvlammen. Wat heb ik dat gevoel lang niet meer gehad.
Hoewel we elkaar nog niet hebben gesproken en ik je vast nog niet ben opgevallen, weet ik zeker dat het niet lang meer zal duren voordat jouw verlangen voor mij ook wordt getriggerd. Een man heb ik immers nog niet kunnen ontdekken in je leven. Tijdens het uitlaten van je schattige terriër loop je altijd alleen. Het klussen in je huisje heb je vooral met vriendinnen en je vader gedaan en in de supermarkt haal je altijd gezonde eenpersoonsmaaltijden.
Je vraagt je vast af waarom ik je niet gewoon heb aangesproken. Dat je pas in deze brief over me leest. Daar kan ik heel kort over zijn. Zo ben ik niet. Ik ben geen gewone man. Ik aanschouw, aanbid en geniet op afstand. Zo zie ik hoe je met je uitdagende kledingstijl menig man op straat bijna zijn nek laat breken. Ik zie hoe je mooie lange benen verdwijnen in de meest modieuze rokjes en hoe je strakke topjes je goddelijke slanke lijf in bedwang houden.
En dat zal vanaf nu zo blijven. Waar je je ook bevindt, ik zal er zijn. Onzichtbaar op de achtergrond. Net zolang totdat jij je over durft te geven. Me onvoorwaardelijk toelaat in je leven. En nee, je hoeft niet bang te zijn. Ik ben namelijk zeer geduldig, dus neem je tijd.
Zoek de spanning op en vindt het geluk.
-XXX-
R.
Muij.nl 